Zoals zij daar,

dag in, dag uit,

aan tafel zaten

(een vitrine van ongemak tussen hen in)

waarin: ingehouden

woorden bloot tentoongesteld,

en zinnen niet perse een gesprek vormden

of woorden

(raken glas, kaatsen terug)

dolen dus doelloos

omheen de schijnbare leegte

tot ze voller en voller wordt.

Hoe het glas de ruimte vult,

die warmer zou moeten zijn

En hoe men elkaar niets werkelijk voorscholtelt:

dit pijnlijk bijeenhoren onder luide zwijgzaamheid.